Slutshaming is tegenwoordig meer dan normaal geworden en hoewel we in de 21e eeuw leven, bestaat er toch nog steeds een dubbele standaard. Ik las afgelopen week een artikel van Mediabewijs, waar over slutshaming werd gepraat. Bijna 1 op de 5 meisjes in Vlaanderen krijgt te maken met slutshaming. Slutshaming houdt in dat meisjes of vrouwen worden bestempeld als hoer of slet vanwege hun gedrag. Slutshaming gaat natuurlijk veel verder dan iemand 'voor de grap slet noemen'. Slet is, net als vele andere scheldwoorden, een veel gebruikte bijnaam onder vriendinnen. Maar wanneer iemand buiten je vertrouwde vriendengroep je een slet noemt, komt het toch anders aan.

Ik ben zo iemand die iedere herinnering voor altijd wil onthouden. Alle foto's en screenshots bewaar ik, just in case. Ook foto's en gesprekken met mensen waar ik geen contact meer mee heb, vind ik zonde om weg te doen. Op de een of andere manier voelt het dan heel erg alsof ik een deel van mijn leven weggooi. Alsof het er nooit toe heeft gedaan. Ik ben iemand die veel meer waarde hecht aan een goede vriendschap dan aan liefde of succes. Ik vind vriendschap en eerlijkheid onwijs belangrijk, en bij een vriendschap met mij horen loads of pictures. En met loads, bedoel ik dan ook echt loads. Als je met mij gaat stappen, ontsnap je niet aan de camera van mijn telefoon. Of het nou een filmpje is van jou die gek doet, of een onverwachtse selfie, ik bewaar het al-le-maal. 

Nu ik verhuisd ben, merk ik hoe het is om uit je vertrouwde omgeving weg te zijn. Mijn ouders zitten 200 km verderop, mijn vrienden zitten door het hele land en ik heb niemand in mijn buurt. Behalve mijn beste vriendin, die loopt ook in mijn nieuwe huisje rond. De quote "je weet niet wat je hebt, tot het weg is." klinkt misschien heel cliché, maar het klopt wel. Ondanks dat ik mijn ouders en hond heel erg mis, heb ik het hier heel erg naar mijn zin. Maar om nou te zeggen dat dit al als thuis voelt, is een beetje dubbel.